Spotkanie po latach cz. 5

Jeździliśmy sobie przez kolejne dni, codziennie rano udawało mi się dostawać miejscówki na kolejkę. W czwartek po południu, już po powrocie do Kuźnic, wyciągnąłem Dagmarę na spacer. Poszliśmy, podobnie jak wcześniej, drogą w dół, w kierunku Wielkiej Krokwi. Rozmawialiśmy o różnych sprawach. W pewnym momencie zacząłem rozmowę na temat naszego przypadkowego spotkania.

-   Dagmara, posłuchaj, spotkanie ciebie zmieniło cały mój stosunek do kobiet. - Zwróciłem twarz w jej stronę - Dotychczas nie myślałem poważnie o żadnej. Po tych kilku dniach zacząłem patrzeć na to z innej perspektywy. Z tobą chciałbym zostać już na zawsze. Wiem, że to jeszcze za wcześnie na takie deklaracje, ale takie mam uczucia.

Spotkanie po latach cz. 4

Przez kolejne dwa dni jeździliśmy na nartach, zmieniając trasy. Kilka razy na Hali Goryczkowej i zawsze na obiad do Murowańca na Gąsienicowej. We wtorek spotkałem moich znajomych z Warszawy, koleżankę z uczelni z mężem. Kasia z Bartkiem przyjechali na kilka dni do Zakopanego. Mieszkali w pensjonacie na Jagiellońskiej, niedaleko dworca PKP. Przedstawiłem im Dagmarę jako koleżankę ze spotkań studenckich sprzed lat. Wspólne spędziliśmy prawie cały dzień. Ale Kasia nie dała się zwieść, że to tylko koleżanka. Mrugnęła do mnie i uśmiechnęła porozumiewawczo.

-          Krzysiek, nie czaruj, zakochałeś się

-          Aż tak to widać? – zdziwiłem się

-          Oczy ci się śmieją, jak spoglądasz na nią. Wpadłeś, ty zatwardziały samotnik. Jak długo się znacie?

Wzrok - autor Batavia

 

Wszystko przesiąknięte mocnym zapachem… tego czegoś. Sam nie potrafił określić, czego. Nie umiał go nazwać, choć zapach był oczywisty. Nieodłącznie kojarzył się ze szpitalem. Nie, nie był to szpital. No… może trochę inny, w końcu za coś płacił. Gdzieś wewnątrz jego organizmu, jakiś trybik funkcjonował inaczej. Któryś z organów wzbudził niepokój lekarza. Badania, badania … miał okazję poznać bezduszność medycznej machiny. Kolejni medycy wypisywali nowe skierowania. Każdy specjalista stawiał jedyną słuszną i prawdziwą diagnozę. Wyniki urosły do rozmiarów akt. W końcu się przeciwstawił i trafił tutaj. Był zdecydowany zapłacić, żeby dostać ten świstek papieru. Siedział w kompletnej ciszy. - Jestem ostatnim pacjentem - uświadomił sobie. - Załatwi mnie szybko.

SPRÓBUJĘ CIE POKOCHAĆ!

SPRÓBUJĘ CIE POKOCHAĆ!

I.

            W zimowy, styczniowy wieczór Tamara siedziała przed komputerem, rozmawiając przez skype`a ze swoim mężem, który pracował na kontrakcie w odległej części świata, można powiedzieć na antypodach, bo na Filipinach. On namawiał ją na samotne wyjście do przyjaciół w sobotę. Ona z kolei nie chciała iść tam sama.

-          Najdroższa, nie możesz odmówić Joli. Już dosyć twego siedzenia w domu – tłumaczył.

-          Tadeusz, jak ja mam tam pójść sama?

-          Ale Joli i Darkowi będzie przykro, że nas nie ma. Ja jestem na drugim końcu świata, ale ty możesz iść. Oni są naszymi przyjaciółmi. Fakt, obiecałem, że wrócę, ale w tej chwili nie mogę. Jak dobrze pójdzie to podpiszę kontrakt jeszcze na dwa lata.

-          Co??? Następne dwa lata? – mocno się zaniepokoiła.

-          Tamaro, potrzebujemy tych pieniędzy – próbował tłumaczyć mąż.

TOLSKI II

Obudziła się, kiedy słońce stało wysoko na niebie. Rozejrzała się po pokoju, a właściwie sypialni Ludwika. Był to typowo męski pokój, do którego przylegała łazienka. Stamtąd właśnie usłyszała odgłosy kąpieli. Domyśliła się, że to Ludwik brał prysznic. Wstała, owinęła się kołdrą, i podeszła do okna. „Co ja tu robię? Stałam się dziwką, sprzedałam się za parę tysięcy! Czym teraz będzie moje życie?” Do jej oczu napłynęły łzy. Zrozumiała, że przez zamiłowanie do seksu straciła szansę na normalną rodzinę. Dalsze jej rozmyślanie przerwały obejmujące ją ramiona.

-         Wyspałaś się kochanie?

-         Tak, odwieziesz mnie do miasta?

Ludwik odwrócił dziewczynę do siebie. Podniósł jej spuszczoną głowę i wtedy ujrzał oczy pełne łez.

-         Co jest, skarbie?

-         Proszę cię, nie pytaj się o nic. Odwieź mnie.

-         Nie, kochanie, jeszcze żadna kobieta nie wyszła ode mnie zapłakana. Usiądźmy i opowiedz mi co cię trapi.

Spotkanie po latach cz. 3

   Rankiem słońce zaglądnęło do naszego pokoju, oświetlając twarz Dagmary otoczoną wianuszkiem miedziano - brązowych włosów. Poruszyła się lekko i otworzyła oczy, spoglądając na mnie.

-          Dzień dobry – powitałem dziewczynę, całując w policzek.

-          Dzień dobry – odpowiedziała – jak to się stało, że leżę obok ciebie?

-          Nad ranem było ci zimno i przyszłaś do mnie.

-          Ale mi dobrze, ciepło. Która godzina?

-          Już po siódmej. Zaraz wstaję i spróbuję dostać miejscówki na dziewiątą albo coś koło tej godziny.

-          To ja postaram się o śniadanie. Zaraz poproszę Staszka o coś.

     Udało mi się zdobyć miejscówki na dziewiątą trzydzieści, co w niedzielę było sporym sukcesem. Po śniadaniu pojechaliśmy na górę.